‘Ik kin in doarpke ien it wetterlân. ’t Is net sa great, mar ik fiel in sterke ban,’ zijn de eerste twee zinnen uit het lied waarnaar de 81-jarige mevrouw H. Brug-Schurer uit Sneek op zoek is. Een lied vol herinneringen en emoties. Het refrein gaat zo: ‘Ik sjuch myself noch my mien tromke gean. Mar it aldermoaiste bestiet foar my net mear.’
Dit lied kwam weer bij haar naar boven toen haar nicht na 30 jaar contact met haar zocht. De intentie van het contact was om samen oude herinneringen op te halen, dus werden de fotoalbums uit de kast getrokken. Bovenstaande foto zette mevrouw Brug-Schurer aan het denken over een lied uit haar jeugd: Maar wat was de hele tekst ook alweer?
Ze hoorde dit lied tijdens de bruiloft van haar tante Jikke, die trouwde met de jongste broer van haar moeder. Op 26 februari 1944 gaven zij elkaar het ‘Ja’ woord. Door de oorlogsperiode waren de winkels zo goed als leeg en dus maakte moeder een jasje van een fluwelen gordijn, en vader benutte het hele konijn door ook de vacht te gebruiken voor een bontkraagje en handschoenen. Dit zie je terug op de foto.
Dit schouwspel speelde zich natuurlijk al jaren geleden af, maar toch kan mevrouw Brug-Schurer het lied dat zij hoorde op deze bruiloft nog goed herinneren. Wie helpt mevrouw Brug-Schurer aan de hele tekst en heeft misschien het lied zelfs op cassettebandje? Weet u welk lied zij bedoelt, neem contact op met de redactie.
